Домла университетга фақат дарслари бўлса борарди. Қолган вақтлари уйда ўқиш-ёзиш билан банд бўларди. Ҳеч қачон улфатчилик қилмасди, тўй-маракалардан ҳам тезда қайтарди. Бирор зарур тўй чиқиб қолса, ўн беш минутдан кўп ўтирмасди, ҳатто мен дарвозани ёпиб улгурмасимдан қайтиб келарди. “Дарров қайтибсиз, марака тамом бўлдими?” десам, “Табрикладим, бўлди-да”, дердилар.

    Турмуш ўртоғим отамникига борса ҳам кўп ўтирмасди. Бошида отам нега овқат пишгунча ўтирмайди, деб хафа бўларди. Кейинчалик у кишининг характерларига ўрганиб қолгач, эшикдан келишлари билан кулиб, неча дақиқага келдингиз, деб сўрайдиган бўлдилар. Бироз онамнинг ёнида қолмоқчи бўлсам, отам унамасдилар: “Бирга келдингми, бирга кетавер”, дерди.

    Онам оппоқ дастурхон тўшаб, ҳамма нарсани тайёрлаб, устини ёпиб, отамнинг ишдан келишини байрамдек кутиб оларди. Отамни жуда ҳурмат қиларди. Турмуш ўртоғни қандай ҳурмат-иззат қилишни онамдан ўргандим. Умр йўлдошим билан 50 йил яшаган бўлсам, фақат бир-биримизни авайлаб, яхши гапириб, кўнглимизга қарадик. Доим бир-биримизга сизлаб муомала қилардик.

    Биз тўрт қиз ва икки ўғилни биргаликда тарбияладик. Иккинчи қизим Фарида фан номзоди бўлди. Катта ўғлим мактаб директори, икки нафар фарзандим ҳуқуқшунос. Бугун қирқ нафарга яқин невара, эвара, икки нафар чеваранинг бувисиман.

    Ботирхон Валихўжаев билан севиб-севилиб, бахтли ҳаёт кечирдим. Ҳаётим мазмунли ўтди.

 

Хуршида ЭРНАЗАРОВА суҳбатлашди.