Domla universitetga faqat darslari bo‘lsa borardi. Qolgan vaqtlari uyda o‘qish-yozish bilan band bo‘lardi. Hech qachon ulfatchilik qilmasdi, to‘y-marakalardan ham tezda qaytardi. Biror zarur to‘y chiqib qolsa, o‘n besh minutdan ko‘p o‘tirmasdi, hatto men darvozani yopib ulgurmasimdan qaytib kelardi. “Darrov qaytibsiz, maraka tamom bo‘ldimi?” desam, “Tabrikladim, bo‘ldi-da”, derdilar.

    Turmush o‘rtog‘im otamnikiga borsa ham ko‘p o‘tirmasdi. Boshida otam nega ovqat pishguncha o‘tirmaydi, deb xafa bo‘lardi. Keyinchalik u kishining xarakterlariga o‘rganib qolgach, eshikdan kelishlari bilan kulib, necha daqiqaga keldingiz, deb so‘raydigan bo‘ldilar. Biroz onamning yonida qolmoqchi bo‘lsam, otam unamasdilar: “Birga keldingmi, birga ketaver”, derdi.

    Onam oppoq dasturxon to‘shab, hamma narsani tayyorlab, ustini yopib, otamning ishdan kelishini bayramdek kutib olardi. Otamni juda hurmat qilardi. Turmush o‘rtog‘ni qanday hurmat-izzat qilishni onamdan o‘rgandim. Umr yo‘ldoshim bilan 50 yil yashagan bo‘lsam, faqat bir-birimizni avaylab, yaxshi gapirib, ko‘nglimizga qaradik. Doim bir-birimizga sizlab muomala qilardik.

    Biz to‘rt qiz va ikki o‘g‘ilni birgalikda tarbiyaladik. Ikkinchi qizim Farida fan nomzodi bo‘ldi. Katta o‘g‘lim maktab direktori, ikki nafar farzandim huquqshunos. Bugun qirq nafarga yaqin nevara, evara, ikki nafar chevaraning buvisiman.

    Botirxon Valixo‘jayev bilan sevib-sevilib, baxtli hayot kechirdim. Hayotim mazmunli o‘tdi.

 

Xurshida ERNAZAROVA suhbatlashdi.